H jak Haflinger

Haflinger

Dzisiaj nie da się już stwierdzić, kiedy dokładnie ten"mały blondynek" pojawił się u podnóży Dolomitów, w dolinie rzeki Adyga, ale już od czasów Rzymian w Południowym Tyrolu żyły małe koniki górskie, które dzisiaj uchodzą za ich przodków. Ta rdzenna rasa została prawdopodobnie skrzyżowana z zimnokrwistą rasą norycką z północy i orientalnymi ogierami z południa. Pewne natomiast jest to, że pierwsze zwierzęta tej rasy istniały w 1282 roku. Nazwę Haflinger otrzymały za to dopiero na przełomie wieków, na cześć miejscowości Hafling pod Merano. Za protoplastę nowoczesnych hodowli Haflingerów uchodzi jasnokasztanowaty ogier półkrwi Folie. Jego ojciec El Bedavi XXII, ogier arabski, pochodził ze stadniny w Radautz (Radowce); jego matką była klacz tyrolskiego rolnika o nazwisku Folie, z Vintschgau.

gdy w 1919 roku południowy Tyrol przypadł Włochom, zaczęto prowadzić własne hodowle w stadninie państwowej w Pber, w austriackim landzie Steiermark (Styria) i w Ossiach w Karyntii. Obecnie Haflingery są popularne na całym świecie. Hoduje je nawet królowa Anglii, a książę Filip używa ich do wyścigów zaprzęgów. Haflingery są trzymane także w górzystych krajach Azji, gdzie krzyżuje się je z miejscowymi rasami. Ponieważ te silne konie okazały się przydatne także na wysokości 4000 m, w himalajskim Państwie Bhutan jest prowadzony program krzyżowania Haflingerów z miejscowymi kucami tybetańskimi. Także w USA, Australii i Afryce Południowej te przyjazne, niewymagające koniki dźwigają bagaż i zdobycze wędrowców i myśliwych. Jedną z ich niezwykłych właściwości jest bowiem dobry i pewny chód w każdym terenie, połączony z chęcią do pracy i ambicją.
Przez ponowne skrzyżowanie czystej krwi arabskiej (arabohaflinger), konia roboczego przekształcono w idealnego wierzchowca rodzinnego, w tym także dla dzieci. Ze względu na swoją odporność Haflinger może być utrzymywany w systemie bezstajennym.